در گام سوم ما تصمیم می گیریم که اراده و زندگی خود را به خداوند به گونه ای که او را درک کرده ایم واگذار کنیم.
ما در گام اول ناتوانی و عجز خود را اقرار نمودیم و در گام دوم به این باور رسیدیم که نیرویی برتر می تواند سلامت عقل را به ما باز گرداند و حال در گام سوم آماده می شویم تا زندگی خود را به آن نیروی برتر درک کرده بسپاریم.
وابستگی به سیگار برای بقای خود، کار خود را ادامه می دهد. اجبار به مصرف هنوز مالک و کنترل کننده ما است. هنوز درک این موضوع که ما اسیر بیماری خود هستیم برایمان سخت است.
مصرف سیگار و نیکوتین به ما هشدار می داد که اگر مرا که بهترین دوست تو هستم کنار بگذاری و از دست بدهی چگونه می توانی با مشکلات بقیه زندگی ات بدون من روبرو شوی؟
در گام سوم به ما پیشنهاد می شود تصمیمی بگیریم و دیگر به هیچ وجه آن را عوض نکنیم ، چون قبلا از این کارها زیاد کرده ایم.
ما همیشه پیش از این، قبل از انجام گرفتن تصمیم از آن منصرف شده بودیم و همه کارهایمان نیمه کاره و ناتمام باقی مانده بود. چون ما همیشه به دنبال گرفتن نتیجه عالی از انجام هر کاری بودیم و نتیجه شکست برای ما غیر قابل باور بود.
ما در حقیقت نمی دانستیم که توانایی گرفتن تصمیم را به درستی نداریم زیرا کسانی که می توانند تصمیم گیری درستی را انجام دهند از قید و بند وابستگی آزاد و رها هستند. ولی ما اسیر وابستگی خود هستیم و این اسارت و بندگی خود ساخته، تصمیم گیری را برای ما سخت می کند.
اکنون احساس می کنیم که این تصمیم گیری با آنچه که ما فکر می کردیم مغایرت دارد.
بسیاری از ما بارها و بارها سعی کرده بودیم که با اراده شخصی خود از دام مصرف سیگار بیرون بیاییم. از دوران کودکی به ما آموخته بودند که برای انجام کارهای خود فقط به خود و اراده شخصی خود متکی باش و سعی کن که فقط روی پاهای خود بایستی و از کسی کمک نخواهی.
به ما گفته بودن که کمک گرفتن از کسی باعث سر شکستگی می شود. فکر می کردیم که اگر بخواهیم کارها به درستی انجام شود باید خودمان به تنهایی آن را انجام دهیم.
همه ما در ادامه راه متوجه این موضوع می شویم که اعتماد و اتکا به قدرت اراده شخصی در مقابل اعتیاد به نیکوتین و مصرف سیگار فایده ای ندارد، زیرا ما را از مصرف کردن آن بر حذر نداشته است.
کمک گرفتن از دیگران را جزو بدترین کارها می دانستیم و دوست نداشتیم که کس دیگری به ما بگوید که چه کار باید بکنیم. مشکل اصلی ما در حقیقت اتکای بیش از حد به قدرت فردی خودمان بود.
ما با گذراندن گامهای اول و دوم متوجه می شویم که آنچه را ما با غرور کاذب به عنوان اتکا به خود و یا همان خود محوری انجام دادیم در واقع کبر و عصیان و تمرد و انکار بوده است. ما فهمیدیم که با فروتنی و تواضع می توان با چهره ای مهربان و قدرتمند از دیگران کمک خواست.
ما برای تصمیم گیری از دیگران کمک می خواهیم و آنها به ما می گویند که این تصمیم گیری به آرامی و به مرور اتفاق می افتد.
در گام سوم صبر کلید موفقیت است.
تسلیم شدن در این گام یک اصل مهم است. ما فقط در این راه حق داریم که سهم انجام کارهای خود را انجام دهیم و نتیجه آن را به خداوند واگذار می کنیم. ما باید همیشه مثل یک کشاورز دیم کار باشیم که فقط تخم گندم را می کارد و نتیجه و حاصل را به خداوند واگذار می کند.
ما در این گام حامی و پشتیبان خود را پیدا می کنیم و احساس جدیدی از آرامش، عاطفه، آزادی روح و روان پیدا می کنیم.
ما برای مراقبت از خود نیاز داریم که تحت حمایت یک نیروی برتر باشیم و احساس امنیت در این گام بسیار بالا خواهد رفت.
امروز می دانیم که دیگر تنها نیستیم و قدرتی فراتر از قدرت های موجود ما را دوست خواهد داشت و ما به مرور یاد می گیریم که از سر راهش کنار برویم و بگذاریم که او کار خود را بکند، زیرا او کار خود را بلد است و ما در این مسیر با سپردن زندگی خود به او ترس از دیروز، امروز و فردا را از دست می دهیم و با آرامش بیشتری به زنگی خود ادامه خواهیم داد.
ما در گام سوم از طریق اعتماد به نیروی برتر درمی یابیم که او به صورت معجزه آسایی و به سادگی از ما مراقبت می کند و با احساس این مهم اعتمادی تازه و ایمانی فزاینده به ما عطا می گردد و پیروزی های ما بر مشکلات زندگی و مسیر بهبودی ما را برای ادامه راه تشویق می کند و ما را برای دیگران سرمشق قرار می دهد.
به امید بهروزی و بهبودی شما
دوستدار شما: داریوش قاضی مرادی
مطالب مرتبط:
